به نقل از «خبرگزاری دانشجو»

چهره‌های سال هنر انقلاب تقدیر شدند

تاریخ انتشار: ۲۶ فروردین ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۵۳۴۱۶۷

هنرمندان رشته‌های سینما، تئاتر، موسیقی، عکس، معماری و پژوهش سال هنر انقلاب در حوزه هنری تقدیر شدند.

 به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، نشست شب تئاتر، موسیقی، عکس، معماری، پژوهش و ترجمه هفته هنر انقلاب، هنر متعهد به حقیقت، 25 فروردین ماه با حضور چهره‌های سرشناس هنر، مدیران حوزه هنری و فرهنگ و هنر کشور همراه با ضیافت افطاری ماه مبارک رمضان در حوزه هنری برگزار شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

ایوب آقاخانی چهره سال بخش تئاتر

کوروش زارعی مدیر مرکز هنر‌های نمایشی حوزه هنری به عنوان نخستین سخنران این شب با دعوت سید کمال هاشم‌زاده که اجرای برنامه را برعهده داشت روی سن حاضر شد و ضمن معرفی هنرمند سال هنر انقلاب در رشته تئاتر سخنانی را ایراد کرد. وی در این سخنان گفت: حوزه هنری خانه نخستین بسیاری از هنرمندان کشور بوده و خواهد بود.

وی افزود: سال گذشته سال سختی برای فرهنگ و هنر کشور بود و هنرمندان انقلابی تلاش‌های بسیاری داشتند تا چراغ هنر کشور روشن بماند. بخصوص هنرمندان تئاتر کشور که با روحیه‌ای انقلابی و خستگی ناپذیر صحنه تئاتر را حفظ کردند و آن را زنده نگه داشتند. یکی از این هنرمندان ایوب آقاخانی بود که با فعالیت‌های خود اجازه خاموشی هنر‌های نمایشی کشور را نداد.

در ادامه از ایوب آقاخانی به عنوان چهره سال هنر انقلاب در رشته تئاتر بخاطر خلق اثر «تریلوژی‌های جنگ» با حضور کاظم نظری مدیر کل هنر‌های نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تقدیر شد.

علی‌اصغر فهیمی‌فر چهره سال بخش پژوهش

سجاد صفارهرندی مدیر پژوهشکده فرهنگ و هنر انقلاب اسلامی حوزه هنری نیز در بخش بعدی این مراسم با یادی از عماد افروغ که به تازگی دار فانی را وداع گفته، افزود: وی به عنوان فعال فرهنگی انقلابی شب گذشته از جمع ما پر کشید و همه جامعه پژوهشی و فرهنگی را متاثر کرد.

صفارهرندی ادامه داد: سال گذشته سال پر کاری از ابعاد گوناگون برای پژوهشکده بود و آثار قابل توجهی از سوی هنرمنندان و پژوهشگران تولید شد، اما پس از بررسی‌ها و مشورت‌های انجام شده به یک نفر آن هم دکتر علی‌اصغر فهیمی‌فر رسیدیم. در ادامه تقدیر از دکتر علی‌اصغر فهیمی‌فر به عنوان هنرمند سال ۱۴۰۱ انقلاب اسلامی در بخش پژوهش با حضور دکتر ساعی رئیس دانشگاه سوره انجام شد.

سید عباس میرهاشمی چهره سال بخش عکس

سید احسان باقری مدیر خانه عکاسان ایران حوزه هنری نیز در بخش بعدی این نشست گفت: هنرمندانی که در این شب‌ها به عنوان هنرمند انقلابی تقدیر می‌شوند عمر خود را وقف این کار کردند که قدردان همه آن‌ها هستیم.

باقری افزود: هنرمندی که در این شب در رشته عکاسی تقدیر می‌شود هنرمندی است که سال‌ها پیش انجمن عکس انقلاب اسلامی را راه‌اندازی کرد و در کنار آن فعالیت‌های بسیاری را در راستای هنر انقلاب و دفاع مقدس انجام داد. ایشان علاوه بر سابقه بی‌نظیر خود در ثبت عکس‌های مهم انقلاب و دفاع مقدس سال گذشته دبیری جشنواره هنر‌های تجسمی فجر را عهده دار بود که با دشواری‌ها و فشار‌های گوناگونی روبرو بود، اما مجاهدانه آن را برگزار کرد.

در ادامه از سید عباس میرهاشمی به عنوان هنرمند سال انقلاب اسلامی در بخش عکس با حضور علی فروزانفر معاون هنری حوزه هنری تجلیل و تقدیر شد.

خدایی در بخش معماری معرفی شد

مصطفی مومنی‌راد مدیر مرکز معماری حوزه هنری نیز در این شب گفت: مرکز معماری در این سال‌های اخیر نگاه ویژه‌ای به مسئله محوری داشته است که دکتر جواد خدایی با چنین نگاه و روحیه‌ای مورد توجه گروه داوری ما قرار گرفت. خدایی تلاش‌های بسیاری بر حرم رضوی و بافت شهری اطراف آن داشت و تلاش کرد رویداد‌های ناخوشایندی که در حوزه معماری و شهرسازی اطراف حرم مطهر رضوی رخ داد را رفع کند و وضعیت درستی را ایجاد و تثبیت کند.

تقدیر از دکتر جواد خدایی با حضور دکتر معماریان در ادامه این نشست انجام شد.

محمد مهدی سیار در بخش موسیقی و ترانه

میلاد عرفان پور مدیر مرکز موسیقی حوزه هنری نیز در این ضیافت و دورهمی هنرمندان انقلابی با خوش‌آمد گویی به همه هنرمندان حاضر گفت: در سال‌های گذشته تلاش داشتیم تا آثاری تولید شود که در حوزه‌های موسیقی پژوهشی، نواحی و... حائز اهمیت بوده‌اند.

وی افزود: برای انتخاب چهره سال موسیقی انقلاب گروهی از کارشناسان تشکیل شد که پس از بررسی‌ها در نهایت دکتر محمدمهدی سیار بخاطر تولید آثار شاخص در زمینه تصنیف و ترانه و جریان‌سازی حوزه موسیقی کشور انتخاب شد.

تقدیر از هنرمندان سال بخش موسیقی با حضور امیرحسین سمیعی انجام شد و دکتر محمد مهدی سیار به این عنوان معرفی شد.

منبع: خبرگزاری دانشجو

کلیدواژه: چهره های سال هنر انقلاب سینمای ایران سینما و تئاتر حوزه هنری نیز سال هنر انقلاب انقلاب اسلامی انجام شد تقدیر شد چهره سال سال بخش

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت snn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری دانشجو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۵۳۴۱۶۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سینما بدون چهره کارگر ایرانی

این سوال مطرح است چرا از کارگرانی که در کوران انقلاب، اعتصاب‌های سراسری به راه انداختند، داستانی ساخته نشده است؟ چرا از شجاعت و احساس مسئولیت شهدای کارگر که در برابر بمباران‌های دشمن ایستادگی کردند و اجازه توقف اقتصاد کشور را ندادند، چیزی نمی‌بینیم؟ - اخبار رسانه ها -

به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، روز جهانی کارگر، روز ارزش‌گذاری و احترام به تلاش گروه فعال، زحمتکش و ارجمندی از بدنه اجتماع است که در صف مقدم تلاش برای حفظ استقلال اقتصادی کشور قرار دارند. کارگران، در هر صنف و رشته‌ای چه کارگران صنعتی، چه خدماتی و... تنها برای خود و تأمین معاش‌شان فعالیت نمی‌کنند، بلکه تلاش آنها در نگاهی بزرگ‌تر و کلی‌تر، برای همه جامعه است، آنها هستند که نبض اصلی تولید کشور را در دست دارند و بدون تلاش پیگیر و همواره آنان، نمی‌توان به شعارهایی از جنس جهش تولید دست یافت.

خارج شدن تولید از رکود و ارتقای آن نیازمند اجرایی‌شدن مجموعه‌ای از بایسته‌هاست. بخشی از این بایسته‌ها، البته اقتصادی و مدیریتی است. مسئولان باید برای مهار تورم و افزایش ارزش پول ملی تمهیداتی بیندیشند و در خصوصی‌سازی و واگذاری مراکز اقتصادی و کارخانه‌ها به شکلی عمل کنند که حقوق کارگران، ضایع نشود. با همه اینها، همه چیز اقتصادی نیست. بخش مهمی‌ از این مسأله، فرهنگی هم هست. ممکن است بگویید حقوق عقب افتاده کارگر را چه به فرهنگ؟! مسأله اینجاست که اگر فرهنگ تولید و تولیدگرایی، در سرزمین ما به‌خوبی ریشه کند، تولید و فعالان این بخش ارزش واقعی خود را خواهند یافت و تصویر کلی جامعه به سمتی خواهد رفت که یک تلاشگر در یک کارخانه، یک کارگر دلسوز و حرفه‌ای و یک کارفرمای حق‌گزار را به چشم سربازانی در میدان پیشرفت ملی خواهند دید و این گونه است که دیگر به‌راحتی نمی‌شود حقوق کارگر را به عقب انداخت و حق‌شان را خورد. بخشی از این فرهنگ‌سازی را باید هنرمندان کشور به‌دست بگیرند.
 
احتیاط در گفتن از کارگران
واقعیت این است که ادبیات کارگری در کشور ما دارای پیشینه‌ای قابل بررسی است. آثار نویسندگانی چون احمد محمود، علی‌اشرف درویشیان و محمد‌علی گودینی در این زمینه ارزش‌های ادبی و هنری دارد اما این شاخه از ادبیات داستانی ما خیلی زود زیر سایه ادبیات داستانی زبان‌گرا و نیز داستان‌های آپارتمانی رنگ باخت. از سوی دیگر سینمای ایران از همان نخست، چنان دور از فضای واقعی اجتماع بود که در پیش از انقلاب، کلاه مخملی‌ها در آن، چهره پررنگ بودند و در بعد از انقلاب هم بعد از چندین سال دوباره سینمای ما به گنده لات‌های قمه‌کش رجوع کرده است. در چنین سینمایی همیشه کارگر، نادیده گرفته شده است؛ البته از این مسأله هم نباید گذشت که بخشی از نادیده گرفتن فضاهای کار و کارگری در سینما و ادبیات ایران، کژکارکرد ادبیات مارکسیستی است. ادبیات و هنر چپ که تحت تأثیر ادعاهای مارکسیسم، خود را ناجی کارگران و زمینه‌ساز ظهور انقلاب‌های کارگری محتوم در جهان می‌دانست، تا توانست از نام کارگر استفاده کرد. این‌که کارگران در جوامع کمونیستی همچنان همان موجودات استثمار شده پیشین بودند، بدون این‌که امیدی به آزادی بیان و رفاه اجتماعی داشته باشند. سینماگران و ادیبان ایرانی از بیم این‌که به مارکسیسم متهم شوند، در نزدیک‌شدن به مسأله کارگران با احتیاط بسیار عمل کردند. 
 
کارگر در سینمای ایران، بی‌چهره است
در سینمای بعد از انقلاب، با وجود این‌که کارگران خود از قشرهایی بودند که از نخست، همدل و همپای انقلاب بودند و در دوران سخت مبارزه با پیوستن به اعتصابات سراسری در فلج کردن نظام شاهنشاهی نقشی پیشرو داشتند، این کم‌اعتنایی به کارگران ادامه داشت. شاید با قدرت گرفتن چپ‌های اسلامی‌ در دوره‌هایی از حیات جمهوری اسلامی، انتظار این بود که ادبیات و فرهنگ کارگری جانی بگیرد اما در همین دوره‌ها هم تکنوکرات‌های راستگرا بخش مهمی‌ از قدرت را به‌دست گرفتند و فرهنگ و هنر در دوران استیلای آنان بیشتر به سمت فضایی رفت که آنان به‌دنبال آن بودند، فضایی که در آن تولید و کارگر و چیزهایی از این دست اولویتی نداشتند. نتیجه این غفلت طولانی در پرداختن به کارگران در سینمای ایران، این شده است که در سینمای ایران ما قهرمان یا چهره برجسته‌ای که کارگر باشد، نداریم. کارگران در سینمای ایران نه‌فقط مورد توجه نبوده‌اند، اصولا بی‌چهره‌اند. همین الان اگر بخواهید چهره‌های سینمایی برجسته در حوزه‌های مختلف را در ذهن مجسم کنید، نمونه‌هایی به ذهن‌تان می‌آید. مثلا چند کارمند شاخص، پزشک شاخص، نظامی‌ شاخص و... اما یک شخصیت سینمایی شاخص که کارگر باشد به ذهن نمی‌آید. کارگران در سینما همیشه حاشیه بوده‌اند و به همین دلیل برجسته نشده‌اند و تصویری از آنها در ذهن نمانده است. 
 
کارگری که هست، کارگری که دیده می‌شود
فهرستی از فیلم‌هایی را که شخصیت اصلی آنها کارگر بوده است، مرور کنیم: «جنگ جهانی سوم» هومن سیدی،«روسری آبی»، «زیر پوست شهر» و «قصه‌ها» رخشان بنی‌اعتماد، «اینجا بدون من» بهرام توکلی، «کارگر ساده نیازمندیم» و «زندگی جای دیگری است» منوچهر‌ هادی، «زندگی ادامه دارد» عباس کیارستمی، «بادکنک سفید» جعفر پناهی، «جمعه» حسن یکتاپناه، «زمانی برای مستی اسب‌ها» بهمن قبادی، «آبادانی‌ها» کیانوش عیاری، «دان» ابوالفضل جلیلی، «آتشکار» و «خواب تلخ» محسن امیریوسفی، «چندکیلو خرما برای مراسم تدفین» سامان سالور، «چند می‌گیری گریه کنی» شاهد احمدلو، «چهارشنبه‌سوری» و«جدایی نادر از سیمین» اصغر فرهادی، «باد در علفزار می‌پیچد» خسرو معصومی، «تنها دوبار زندگی می‌کنیم» بهنام بهزادی، «محیا» اکبر خواجویی، «هیچ»، «استراحت مطلق» و «بیست» رضا کاهانی، «کیفر» حسن فتحی، «دیگری» مهدی رحمانی، «لطفا مزاحم نشوید» محسن عبدالوهاب، «آقا یوسف» علی رفیعی، «آلزایمر» احمدرضا معتمدی، «شیفت شب» و «سوت پایان» نیکی کریمی، «گزارش یک جشن» ابراهیم حاتمی‌کیا، «مرگ کسب و کار من است»، «مردی که اسب شد»  و «همه چیز برای فروش» امیرحسین ثقفی، «جیب‌بر خیابان جنوبی» سیاوش اسعدی، «حوض نقاشی» مازیار میری، «چندمتر مکعب عشق» جمشید محمودی،  «ارسال یک آگهی تسلیت برای روزنامه» ابراهیم ابراهیمیان، «انتهای خیابان هشتم» علیرضا امینی، «پنج‌ستاره» مهشید افشارزاده، «خداحافظی طولانی» فرزاد موتمن، «چهارشنبه 19 اردیبهشت» وحید جلیلوند، «ابد و یک روز» و «برادران لیلا» سعید روستایی، «سینما نیمکت» محمدرضا رحمانیان، «برادرم خسرو» احسان بیگری، «به یک کارگر ساده نیازمندیم» پدرام کرمی‌ و... .

معادل‌سازی کارگر و فقر
در اغلب این فیلم‌ها، کارگران موضوع فیلم شده‌اند تا وضعیت اقتصادی وخیم، شوربختی و بی‌پولی‌شان به‌تصویر درآید. در بیشتر فیلم‌های سینمای ایران، کارگری و فقر معادل هم قرار گرفته‌اند و در نتیجه این فقر است که آنها گاه دست به کارهایی می‌زنند که برای‌شان دردسرساز است. کارگر در بیشتر فیلم‌های ایرانی، به‌خاطر شرافتش در انجام دقیق و درست کارش با وجود کم بودن حقوق و مزایایش تصویر نشده است.  البته که وضعیت اقتصادی بسیاری از کارگران ما قابل قبول نیست اما اگر سینمای ایران چشمش را روی این قشر شریف بهتر می‌گشود، سوژه‌های تازه و جذابی در زندگی همین قشر می‌دید. 

چرا این کارگران را ندیدید؟
این سؤال مطرح است که چرا داستانی از کارگرانی که در کوران انقلاب، اعتصاب‌های سراسری را به راه انداختند، ساخته نشده است؟ چرا از شجاعت و احساس مسئولیت شهدای کارگر که در برابر بمباران‌های دشمن ایستادگی کردند اما اجازه توقف اقتصاد کشور را ندادند، چیزی نمی‌بینیم؟ (نیاز به توضیح نیست که فیلم‌هایی مانند پالایشگاه را دچار ضعف مفرطند، محسوب نکرده‌ایم)، کارگرانی که با هوشمندی و خلاقیت، دستگاه‌های از رده خارج را نوسازی کردند یا با اختراعات و ابتکارات خود، به افزایش بهره‌وری و رشد اقتصادی کشور کمک کردند، ارزش توجه نداشتند؟ سینمای ایران باید این غفلت تاریخی را جبران کند و دوباره در تعریف و توجه خود از جامعه کارگری تجدید‌نظر کند. 

مسیری که برگشت
سینمای انقلاب اسلامی در سال‌های نخست حرکت خود، چشم بینایی درباره قشرهای مختلف اجتماعی داشت و با شکار داستان‌هایی از دل جامعه،سعی می‌کردچتری فراگیربرای همه اقشاراجتماعی داشته باشد.این امر از یک سو به وسعت نگاه و اطلاعات فیلمسازان برمی‌گشت و از دیگر سو به شرایط اجتماعی که درآن سهیم بودن همه اقشار واصناف برای سرپا نگه داشتن کشور در گرماگرم نبردی سخت و جنگی تحمیلی مشخص بود.ساخت فیلم‌هایی همچون «شیلات» به کارگردانی رضا میرلوحی و نویسندگی محمد بلیش مازندارانی، محصول سال 1362 با بازی ماندگارزنده یاد داوودرشیدی درباره کارگران شیلات وهمچنین«ترن» به نویسندگی و کارگردانی امیر قویدل محصول سال1366بابازی فرامرز قریبیان وخسرو شکیبایی درباره کارگران خط آهن، نمونه‌هایی از این دست فیلم‌هاست. هردو فیلم که با وجود گذشت چهار دهه از ساخت‌شان هر دو دیدنی و سرپاست، به نقش مستقیم و مهم کارگران در انقلاب توجه دارند، فیلم‌هایی که همچنان هم به لحاظ قصه وکشش داستانی مخاطبان رابه دنبال خود می‌کشانند، هم داستان‌هایی کاملا ایرانی وبومی دارند وهم البته به نقش مهم وسازنده کارگران گمنامی می‌پردازند که درمسیرپیشبرد اهداف انقلاب مؤثر بوده‌اند. این مسیر درسال‌های دهه70، ادامه نیافت وسینمای ایران به مسیری دیگر افتاد وفیلم‌هایی چون ترن و شیلات، فقط در خاطره تصویری مردم ما قرار دارند. 

منبع: جام‌جم آنلاین

انتهای پیام/